Mythofilia

Stel je voor: verdwaald zijn De zon verwarmde zijn gezicht terwijl hij in het gras lag. Vanuit de verte hoorde hij gezang en gelach. Een frons vormde zich op zijn voorhoofd. Hij zou spoedig zijn ogen open moeten doen. Hij wilde dat niet. Elke keer dat hij dat deed, leek het alsof hij door de gaten van de wereld viel naar een andere plek waar hij niet thuishoorde. Leo opende zijn ogen en de realiteit verschoof. Hij stond in een steeg met kinderkoppen. De lucht was grauw en hij hoorde enkel lawaai. Niet wetend waar hij naartoe moest gaan, liep hij maar gewoon rechtdoor. De steeg kwam uit op een straat vol mensen. Om zich heen kijkend, sloeg hij zomaar linksaf. Het was nu al dagen zo. Misschien zelfs langer, hij wist het niet zeker. Leo kon zich niet herinneren hoe hij hier terecht was gekomen. Hij had het gevoel dat dit een grote stad was al kon hij het niet zeker weten. De stroom winkelende mensen duwde hem naar de rechterkant van de straat. Hij liep verder, starend naar de ijzeren ...

Stel je voor: misdadige stilte Ellen kamde zwijgend haar haren. Het was een gewoonte waarvoor ze al vaak gestraft was. Toch weigerde ze om het anders te doen. Ze had er geen moeite mee om haar haren te kammen. Het was voor haar ook geen punt om daarvoor op een rots te moeten zitten. Maar ze kon zichzelf er niet toe brengen om erbij te zingen. Als klein meisje had ze in een koor leren zingen net als alle anderen. Haar moeder had haar meegenomen naar de lagune van helderblauw water. Er zaten zeker twintig meisjes in de groep van vier- en vijfjarigen. Juffrouw Bubbels had vooraan gestaan en uitgelegd dat ze over een paar weken op het strand zouden zingen. Ellen had daar als een berg tegenop gezien. Maar juffrouw Bubbels had, met haar vriendelijke gezicht, haar zachte gele haren en blauwe ogen, Ellen ervan verzekerd dat het allemaal goed zou komen.    En dat was ook zo. Zowel in de zee als op het strand vond ze het leuk om met het koor te zingen. Toen ze zeven werd...

Stel je voor: zo'n dag Terwijl Theodoor door het raam staarde naar de zwarte leegte van de ruimte realiseerde hij zich dat het vandaag zo’n dag zou zijn. Een oranje lampje knipperde op zijn communicator. Spoedvergadering met het personeel natuurlijk. Hij vroeg Arjina om de inventaris over te nemen en ging naar de personeelskamer. Tot een paar minuten geleden was hun Vakantie Lijn onderweg geweest van Krithika, een industriële kolonie, naar Demyan. Een landbouw planeet die diverse betaalbare gezinsvakanties aanbood. Je kon daar dingen doen als een week op een boerderij wonen of lange wandelingen maken door de natuur. Het soort vakanties waar hun bedrijf zich in gespecialiseerd had. Maar om de een of andere reden, bevonden ze zich nu op de grens van het in kaart gebrachte universum. Toen Theodoor de personeelskamer binnentrad trof hij kapitein Thompson aan. Ze had de koffie al opstaan en was bezig thee te zetten. Uit de manier waarop ze met de deuren sloeg kon Theo...

Stel je voor: gelukkig zijn Gelukkig zijn. Voor verhalen een ongebruikelijk onderwerp, dacht Helena. Eigenlijk best jammer want het is moeilijk voor elkaar te krijgen. De meeste mensen ervaren in hun hele leven maar een paar momenten waarin ze echt gelukkig zijn. Waarom zouden ze dan niet een boek kunnen pakken of naar een film kunnen gaan die hen de illusie ervan kan geven al is het maar voor heel even?  Vermoedelijk was het een lastig onderwerp om over te schrijven. Hoeveel zou je eigenlijk kunnen vertellen over iemand die volmaakt gelukkig is met zijn of haar leven? Waarmee zou je het publiek geboeid houden? Helena mijmerde over deze vragen terwijl ze lui van de zon lag te genieten in de achtertuin. Ze had een gedeelte van de aangestampte aarde vrij gemaakt van keien zodat ze zonder moeilijkheden de schommelstoel kon gebruiken. Ze hield van dit moment van de dag. De namiddag zon zorgde altijd voor de juiste temperatuur. Warm maar niet te heet. Ze vroeg zich af hoe geluk...

Stel je voor: spoorzoeken Sara luisterde geconcentreerd naar haar prooi. Ze was naar de juiste plek gekomen. De eerste paar weken was het overweldigend geweest om de kudde te volgen. Maar na een tijdje begon ze het patroon te zien.  Ze had geraden waar ze heen zouden gaan. Het was moeilijk om stil te blijven staan. Ze had een dansje willen doen toen ze zag dat ze het goed geraden had. Maar ze wilde hen nu niet verjagen. De kudde was nog niet compleet. Een paar laatkomers passeerden de plek waar Sara zich verstopte. Ze moest verborgen blijven. Ze had nog geen zicht op haar doelwit. Het maakte haar nerveus. Sara had geprobeerd de knoop in haar buik los te maken, dit hielp niet. Eindelijk kwamen de laatsten voorbij. Ze liet het geluid wegsterven zonder zich te bewegen. Sara stak haar hoofd om de hoek om de kudde te bekijken. Ze zag waar haar doelwit zich bevond en verborg zich weer. Ze sloot haar ogen en dacht terug aan wat ze gezien had. Welke route moest ze nemen om haar pr...