Stel je voor: zo'n dag...

Stel je voor: zo'n dag

Terwijl Theodoor door het raam staarde naar de zwarte leegte van de ruimte realiseerde hij zich dat het vandaag zo’n dag zou zijn. Een oranje lampje knipperde op zijn communicator. Spoedvergadering met het personeel natuurlijk. Hij vroeg Arjina om de inventaris over te nemen en ging naar de personeelskamer.

Tot een paar minuten geleden was hun Vakantie Lijn onderweg geweest van Krithika, een industriële kolonie, naar Demyan. Een landbouw planeet die diverse betaalbare gezinsvakanties aanbood. Je kon daar dingen doen als een week op een boerderij wonen of lange wandelingen maken door de natuur. Het soort vakanties waar hun bedrijf zich in gespecialiseerd had.

Maar om de een of andere reden, bevonden ze zich nu op de grens van het in kaart gebrachte universum. Toen Theodoor de personeelskamer binnentrad trof hij kapitein Thompson aan. Ze had de koffie al opstaan en was bezig thee te zetten.

Uit de manier waarop ze met de deuren sloeg kon Theodoor opmaken dat dit geen gezellig gesprekje zou worden. “Een beetje rustig met die deuren kapitein, als ze eraf vallen, heb ik niks om ze te vervangen.”, zei hij. De kapitein draaide zich abrupt om. Ze wierp hem een kwade blik toe en keerde weer terug. Theodoor ging zitten terwijl zijn collega’s een voor een naar binnen druppelden.

Joe, de piloot, zag eruit als een hond met zijn staart tussen zijn poten. Een jonge man met een bleek gezicht en wijd opengesperde, zoekende ogen liep achter hem aan. Theodoor bedacht dat dit Andy moest zijn, de inval navigator. Aileen, de hoofdtechnicus, kwam als laatste binnen met een gezicht als onweer. Ze droeg haar overal en werkschoenen. Theodoor had haar een keer in een avondjurk gezien. Sindsdien had hij een hekel aan haar overal.

“Goed, nu we allemaal hier zijn... Joe, Andy, waarom zijn we hier?”, kapitein Thompson klonk als staal. Joe schraapte zijn keel en leunde naar voren: “Nou, ik uh, ik had me niet gerealiseerd dat we met een nieuwe navigator vlogen. Dus toen ik hem de sprong coördinatoren gaf, gebruikte ik de ingekorte versie zonder het verder uit te leggen.” Joe hield zijn blauwe ogen strak op de tafel gericht.

De kapitein draaide zich om en staarde naar Andy. Zijn gezicht liep rood aan en hij knipperde veel met zijn ogen terwijl hij over zijn woorden struikelde, “Ik eh, ik vergat de coördinaten te controleren bij de piloot. Ik heb gewoon, ik voerde de coördinaten in alsof ik de hele code had maar eh, dat eh, was dus niet zo.” De beroerde blik op zijn gezicht maakte hem erg jong, terwijl hij minstens 21 moest zijn.

“Juist. Dus we sprongen naar de verkeerde coördinaten en toen brak de jumpdrive. Aileen?” “Ja, kapitein. De jumpdrive is gebroken omdat ik al weken probeer nieuwe onderdelen te krijgen maar de managers zeggen steeds dat ik moet wachten. Herinnert u zich nog dat ik u vroeg om ze onder druk te zetten? Nou daar hebben ze zich niks van aangetrokken. We zijn nog steeds aan het wachten op die reserveonderdelen.”

“En je kunt de drive niet repareren met wat we wel hebben?”, vroeg de kapitein. Aileen schudde haar hoofd. “Nou Theo, zo staan we ervoor. We zitten vast in een haast verlaten stuk van het universum en we hebben passagiers te onderhouden. Denk je dat jij de massa tevreden kunt houden terwijl wij dit uitzoeken?”, de kapitein wierp hem een smekende blik toe.

“Ik bedenk wel wat.”, zei hij. “Mooi. Nu is de situatie misschien niet zo erg als het lijkt. We zijn vlakbij het Nieuwe Dag project. Van wat ik begrepen heb, zijn er hier drie ruimteschepen bezig met het bouwen van een nieuw ruimtestation. Er is een mijnbouwschip, een fabrieksschip en een militair voertuig om de andere twee te beschermen. Ik weet vrij zeker dat ze ons kunnen helpen met een paar voorraden.”, zei de kapitein.

“We kunnen de reserveonderdelen bestellen bij het fabrieksschip. Ze zitten hier zo ver van alles, ze moeten wel hun eigen onderdelen maken.”, zei Aileen snel. “Ik zal hun directeur bellen en kijken wat we kunnen doen. Zijn er nog andere ideeën?”, de kapitein keek in het rond.

Theodoor ging rechtop zitten: “Ik ben even hardop aan het denken, maar misschien, omdat zij een fabrieksschip zijn, misschien kunnen we ze vragen om ons een paar rondleidingen te geven. De meeste passagiers die we nu aan boord hebben, komen van Krithika, dat is een industriële planeet. Ik vermoed dat zij nog nooit een ruimtefabriek hebben gezien maar ik durf te wedden dat ze die kans onmiddellijk zouden grijpen.”

“Denk je dat ze vijfhonderd passagiers aankunnen?”, de kapitein klonk sceptisch. “Nou niet iedereen zal erheen willen gaan. We kunnen proberen om groepen te maken. Als het mijnbouwschip ook een paar rondleidingen kan doen dan kunnen we de mensen laten kiezen en een schema opstellen.”, zei Theodoor met toegenomen zelfvertrouwen.

“Het zou de passagiers wel bezighouden terwijl Aileen de jumpdrive repareert. Hoe zit het met de voorraad?”, vroeg de kapitein. “Ik heb een extra noodvoorraad voor een dag dus het ligt eraan hoe lang we hier vastzitten.”, antwoordde Theodoor.

Aileen knaagde aan haar licht roze lippen en Theodoor voelde zijn maag samenknijpen nog voordat ze een woord gesproken had. “Als ze de onderdelen op voorraad hebben dan duurt het drie dagen. Twee als ze ons helpen om het werk gedaan te krijgen.”, zei ze terwijl ze verontschuldigend haar schouders ophaalde.

“Juist. Dus we hebben minstens een dag voorraad aan eten en drinken nodig. Hoe zitten we met brandstof?”, de kapitein fronste terwijl ze dit zei. “Brandstof is in orde. Ik heb onze voorraad verhoogd sinds de jumpdrive moeilijk begon te doen en ik die onderdelen maar niet kreeg.” Aileen leek zelfingenomen.

“Je had mij toch kunnen vertellen dat er extra voorraden nodig waren?”, Theodoor moest het vragen. “Jij hebt maar voor een dag aan extra opslagruimte en die heb je altijd goed gevuld.”, antwoordde Aileen droog. Theodoor zag aan de blik in haar groene ogen dat dit niet het moment was om ruzie te zoeken.

“Goed dan. Ik zal contact opnemen met de directeur. Als hij bereid is om te onderhandelen, zal ik jullie laten weten wie jullie contactpersonen in de fabriek zijn. Ondertussen wil ik dat jij, Theo, een schaderapport indient bij het hoofdkantoor met een schatting van hoeveel kredieten het gaat kosten om dit op te lossen. Ik zal ook zelf contact met ze leggen zodra ik op dat schip een contactpersoon voor jou heb gevonden.” Daarmee was de vergadering afgelopen.

“Nou het scheelt dat dit tijdens de slaapuren gebeurd is. Theo jongen, ik zou niet in jouw schoenen willen staan wanneer de kunstmatige dag aanbreekt.”, zei Joe. “Ik hou het van jou tegoed. Zoals ik het zie, is dit jouw schuld. Als jij de juiste coördinaten had doorgegeven, dan hadden we vastgezeten op onze eigen route en niet in deze vergeten uithoek.” Theodoor maakte geen grap en hij zag dat Joe het doorhad.

Gelukkig greep de fabrieksdirecteur de kans om wat extra inkomsten te krijgen. Theodoor moest de calamiteitenmanager op het hoofdkwartier aan haar verstand zien te peuteren dat de extra rondleidingen vergoeden de beste manier was om te voorkomen dat boze klanten hun geld terug zouden vragen. Het kostte hem veel diplomatie en al zijn geduld om haar zover te krijgen dat ze eindelijk akkoord ging.

Uiteindelijk kozen tweehonderd passagiers voor een rondleiding. Theodoor begeleidde de vijf groepen die naar de fabriek gingen. Zijn ingeving was de juiste geweest. De passagiers wisten precies wat ze moesten vragen en de gids vond het geweldig om uitleg te geven. Het was de hele tijd industriële robot zus, automatische assemblage zo en een heleboel andere zaken die hij niet begreep.

Ondertussen zorgde Arjina voor de vijf groepen die naar het mijnbouwschip gingen. Met haar glanzende zwarte haren en kraaknette uniform, zag ze er altijd uit als een dame. Toen ze terugkwam zei ze: “Ze zien er allemaal hetzelfde uit. Nu weet ik waarom ze in dwergverhalen altijd zeggen dat je het verschil tussen de mannen en vrouwen niet kunt zien. Het is gewoon gebaseerd op die mijnwerkers daar.”

Voor de driehonderd passagiers die aan boord bleven, gaf Theodoor zijn stewards en stewardessen de bevoegdheid om een gedeelte van het entertainment pakket gratis aan te bieden. De eerste uren nadat de passagiers waren opgestaan, had hij naar hun klachten geluisterd. Dat hij ze de keuze bood tussen een gratis rondleiding of gratis entertainment haalde meestal de kou uit de lucht.

Aileen had haar charmes in de strijd gegooid om de hoofdtechnicus van de fabriek twee van zijn personeelsleden te ontfutselen. Samen met haar assistent Jack wisten ze met z’n vieren binnen anderhalve dag de reparatie gedaan te krijgen. Ze hadden aan een stuk doorgewerkt tot het klaar was. Het was duidelijk te zien dat Aileen met haar kennis en uithoudingsvermogen een blijvende indruk had gemaakt op de technici van de fabriek.

Theodoor was nog nooit zo blij geweest om Demyan te zien opdoemen. De passagiers die oorspronkelijk met de Vakantie Lijn naar huis zouden gaan, waren twee dagen eerder al opgehaald door een vervangend schip. De kapitein regelde het zo dat de bemanning een paar dagen vrij kreeg voordat ze weer terug moesten vliegen.

Het was voor hun de eerste keer dat ze op Demyan konden blijven. Theodoor gaf de hele bemanning op voor een flinke boswandeling. Arjina wierp hem van het begin tot het eind kwade blikken toe. Hij was blij dat hij voor het einde van de dag een sessie koeien knuffelen had ingepland. Zoals hij al verwachtte, bracht het zijn stewards en stewardessen allemaal in een beter humeur.

De dagen gingen in een oogwenk voorbij. Theodoor stond in de opslagruimte om een oogje te houden op de voorraad die aan boord werd gebracht. Hij was net aan het afronden toen de kapitein even langskwam. Ze stond in de deuropening met een glimlach op haar gezicht. 

“Dat was scherp gedacht van jou Theo. Ik weet zeker dat het geholpen heeft om de mensen kalm te houden toen je van een technisch probleem een vakantieavontuur wist te maken. Goed gedaan.”, zei ze. Theodoor glimlachte: “Weet je, ik heb zitten denken, we zouden dat soort dingen kunnen opnemen in ons reisaanbod. Dan bieden we een pakket aan met een kleine omweg langs afgelegen ruimteprojecten voor een paar extra kredieten.”

De kapitein schudde haar hoofd: “Altijd een zakenman. Je kan het insturen voor de wedstrijd personeelsideeën van dit jaar. Als je wint, krijg je een bonus en je mag een retourtje kiezen naar elke bestemming binnen ons reisaanbod.”

Een ticket en kredieten om te besteden. Theodoor zag zichzelf al op een van de stranden van Pili Lani liggen. “Dat is geen gek idee kapitein. Helemaal geen gek idee.”