Er was eens... #2: het meisje dat op een maan woonde

Er was eens... #2

Er was eens een meisje dat op een maan woonde. Ze wist niet dat het een maan was. Het was er gewoon. Het meisje bracht haar dagen door, spelend met haar vriendjes en vriendinnetjes onder de amberkleurige hemel. Af en toe, als ze lang genoeg konden buitenspelen, vingen ze een glimp op van de Wachter die zijn hoofd boven de horizon uitstak. 

Soms werd ze ’s nachts wakker en dan ging ze voor het raam staan om naar hem te kijken. De Wachter verlichtte de nachtelijke hemel als een groot oranje deksel.

Maar op een dag keek het meisje naar boven en zag grote, dreigende ruimteschepen. De mensen die uit die schepen kwamen, waren nogal kort en stevig. Hun gezichten zagen er al net zo gemeen uit als hun ruimteschepen. Toen het meisje op een stralende ochtend op school kwam, leek haar lerares overstuur.

“Wat is er juf Yosha, vind u die ruimteschepen ook zo eng?”, vroeg ze. Juf Yosha glimlachte en zei: “Maak je geen zorgen Iulenya, het komt allemaal wel goed.” Maar haar ogen keken nog steeds bedroefd. Er kwam die dag een nieuwe leraar. Hij heette meester Smith.

Het was bij de les van meester Smith dat Iulenya het woord maan leerde kennen. Bij alles wat hij vertelde, bleef hij maar herhalen dat hun thuis ‘maar een maan’ was. Meester Smith kwam van een Planeet. Hij deed daar heel gewichtig over al begreep Iulenya niet waarom.

Ze hield van haar thuis, ook al was het ‘maar een maan’. Hun thuis had ook een naam. Iulenya had er nooit zo over nagedacht. Maar na een hele ochtend aanhoren dat haar woonplaats ‘maar een maan’ was, stak ze haar hand omhoog en zei: “Het is niet alleen maar een maan. Het is onze thuis en het heet Zaretz.”

Meester Smith nam twee grote stappen en torende boven haar tafeltje. Met een strak gezicht zei hij: “Ga in de hoek staan!”. Iulenya knipperde en keek hem met grote ogen aan. Maar meester Smith wees naar een hoek en zei: “Daarheen!”.

Stilletjes liep ze langs haar klasgenoten. Vanuit de hoek keek ze onzeker naar meester Smith. Hij wuifde haar weg en zei: “Draai je gezicht naar de muur.” Terwijl ze dat deed, voelde Iulenya het bloed naar haar gezicht stromen. Haar wangen brandden van verwarring.

Achter haar sprak meester Smith tot de klas: “Ik verdraag geen enkele vorm van verstoring. Pak nu jullie schrijfspullen en noteer: de Planeet Koheer is de meest belangrijke Planeet in ons sterrenstelsel…”  

Iulenya hoorde de leraar zonder te luisteren. Ze had toch niks verkeerds gedaan. Dit is haar thuis en het heet echt Zaretz. Ze had er zelfs aan gedacht om haar hand op te steken voordat ze sprak. Meester Smith was niet eerlijk!

Ze wist niet hoe lang ze daar stond. Haar benen werden slap en na een tijdje leunde ze tegen de muur. Achter haar dreunde meester Smith door over de Grootse Geschiedenis van de Planeet Koheer. Iulenya wilde haar oude lerares terug.

Maar juf Yosha was weggeroepen kort nadat meester Smith aankwam. Ze was niet meer teruggekomen. Iulenya had haar willen vragen naar het zwarte voertuig dat ze die ochtend van het plein had zien wegrijden.

Nu vroeg ze zich af of juf Yosha ook in een hoek was gezet? Misschien stond ze in de lerarenkamer naar een muur te staren net als Iulenya. Arme juf Yosha, ze zou hun vandaag iets leren over Zilver vogels. Zou zij daarom in de hoek zijn gezet?

Zonder waarschuwing gleed de muur onder Iulenya vandaan. Opeens was het donker en klonken er allemaal stemmen om haar heen. Toen ze haar ogen opendeed, stonden haar klasgenoten over haar heen gebogen.

Meester Smith fronste. “Breng haar naar haar stoel.”, zei hij. Verschillende handen pakten haar armen vast en duwden haar totdat ze op haar stoel terecht kwam. Iulenya zat daar met haar bleke gezichtje zich af te vragen wat er gebeurd was.

De schoolbel klonk en meester Smith droeg hen op om direct naar huis te gaan. Ze mochten niet rondhangen in de parken of op speelpleintjes. De volgende dag zouden ze een toets krijgen over de Geschiedenis van Koheer. Wie een onvoldoende haalde, zou gestraft worden. Meester Smith zei niet wat die straf zou zijn. Maar na wat er met Iulenya was gebeurd, wilde niemand het weten.

Juf Yosha kwam niet meer terug. Van de leerkrachten die de eerste dag waren meegenomen, kwam er niet een weer lesgeven. Degenen die achter waren gebleven, noemden de naam van hun thuis niet meer. Ze spraken er nooit over. De Koheerianen hadden nu de leiding en zij vonden het maar niks, al dat gepraat over een simpele maan.