Mythofilia

Brigitta: part 2 New to this story?  Read Brigitta: part I Blaer came up to talk to her. “What kind of magic is it?”, he said. “I don’t know, I wasn’t doing it on purpose…”, Brigitta replied. “I bet your plants always look nice.”, Blaer said. “They do, she always got the prize for the nicest planter bed back when we were doing our Ice Baby training with master Högna.” Ylfa said. It startled Brigitta. She hadn’t seen her coming over. “But they didn’t grow any faster than the other kids’ plants…”, Brigitta said. “No, but they made good salves and ointments. I never needed to use as many plants to get strong medicine from your herbs.”, Ylfa said. “I’ve never heard of plant magic before though.”, Blaer said. “That’s because it’s known as Growing Magic and it is quite rare on our island. Since you’re all distracted anyway, clear up your stations. We will make some music and then you can go home when Brigitta’s parents get here.”, master Nýr said. “But what is Growing...

Herfst vlucht I Alicia was aan het neuriën terwijl ze de laatste hand legde aan de droogboeketten rondom de receptie. Morgen zouden honderden gasten aankomen van station Corridor. De meesten van hen zouden inboorlingen zijn van het ruimtestation dat halverwege hun sterrenstelsel zweefde. Alicia ging naar de veranda aan de achterkant van de blokhut. Daar ging ze zitten in een van de schommelstoelen. Het begon fris te worden, ze pakte een kussen met een bloemetjesprint en drukte die tegen zich aan voor de warmte. De blokhut van de receptie werd omringd door het bos waarin de herfstkleuren de bomen in vuur en vlam zetten. Ze zat net lekker toen haar ruimtecom begon te tjilpen. Ze had hem ergens binnen laten liggen. Alicia stond met een zucht op om het ding te gaan zoeken. “Alicia, ik ben het Nola, stoor ik?” “Hoi Nola! Nee, je stoort niet, ik heb hier alles onder controle. Wat is er?” “Ik vroeg me af of je nog plek hebt voor een paar last minute gasten? Ik weet dat het laat is, ...

Brigitta: part 1 It was still dark outside but Brigitta stared at the window anyway. She painted the black rectangle with her own imaginings. A swirl of colours flecked with tiny specks of gold. She wondered if she could put it on paper when she got home. “Are you trying to bewitch the window Brigitta?” She jumped up in her chair and turned to see the teacher’s yellow eyes fixed on her. “I’m just asking because if you are trying to put a spell on the glass you’re going to need a lot more snow.” In his icy blue face framed with wavy silver hair, the eyes seemed like two searchlights. “I tried to do the spell but nothing happens. I don’t know what I’m doing wrong…” She said in a small voice. “I know it’s hard for you Brigitta but if you keep drifting off like that it’s never going to work is it?” Her shoulders sagged. A lilac flush crept into her powder blue face as she tried to hide behind her sleek white hair. “Look, snow is a lot of tiny ice, so you find the ice and draw the p...

Er was eens... #2 Er was eens een meisje dat op een maan woonde. Ze wist niet dat het een maan was. Het was er gewoon. Het meisje bracht haar dagen door, spelend met haar vriendjes en vriendinnetjes onder de amberkleurige hemel. Af en toe, als ze lang genoeg konden buitenspelen, vingen ze een glimp op van de Wachter die zijn hoofd boven de horizon uitstak.  Soms werd ze ’s nachts wakker en dan ging ze voor het raam staan om naar hem te kijken. De Wachter verlichtte de nachtelijke hemel als een groot oranje deksel. Maar op een dag keek het meisje naar boven en zag grote, dreigende ruimteschepen. De mensen die uit die schepen kwamen, waren nogal kort en stevig. Hun gezichten zagen er al net zo gemeen uit als hun ruimteschepen. Toen het meisje op een stralende ochtend op school kwam, leek haar lerares overstuur. “Wat is er juf Yosha, vind u die ruimteschepen ook zo eng?”, vroeg ze. Juf Yosha glimlachte en zei: “Maak je geen zorgen Iulenya, het komt allemaal wel goed.” Maar haar og...

Het vergeten Huis Er stond eens een Huis dat door de Tijd vergeten werd. Dat had het Huis niet zo bedoeld. Het was eenvoudigweg over het hoofd gezien. Toen de Tijd zich uitbreidde door de ruimte stopte hij vlak voordat hij bij het rode bakstenen huisje met de altijdgroene tuin was aangekomen. Het duurde niet lang voordat de Tijd zijn vergissing opmerkte. Hij kwam terug om het Huis op te eisen. Maar het rode bakstenen huisje met het puntige dak wilde daar niets van weten. Het weigerde zich te laten veranderen. Gedurende de hele aanval van de Tijd hield het Huis de ramen gesloten en weerhield het hout van werken. Het verbood de Wind om in de tuin te waaien en de dakpannen te kietelen. De Tijd trok zich terug met een waakzaam oog op het rode bakstenen huisje met de ongeroerde onderdelen. Geen blad bewoog in de altijdgroene tuin. Van lieverlee raakte de Tijd verveeld en verliet zijn wachtpost. De Wind waaide direct naar binnen. Ze liet de dakpannen dansen en streelde het gras. Het hou...

Update: book review on romance stories Hi everyone, so this weekend is Valentine’s weekend. What I like about this day is that Saint Valentine (well one of them anyway) stood up for marriage when a roman emperor had banned marriages. This made me think of married couples in books and romantic stories in general. I tried to think of books that portrayed a successful long term marriage and all I could think of was Arthur and Molly Weasley in the Harry Potter series. Of course we don’t know what happens to them after book 7 but considering that their oldest two children, Bill and Charlie, must be in their twenties, they’ve been together for quite some time. Their relationship has lasted through Voldemort’s first reign of terror and throughout the days of his return. They stuck together while struggling with money and being ridiculed for mixing with muggle born wizards. There has been trouble with several of their children and through it all, they kept it going. We don’t know...

Stel je voor: verdwaald zijn De zon verwarmde zijn gezicht terwijl hij in het gras lag. Vanuit de verte hoorde hij gezang en gelach. Een frons vormde zich op zijn voorhoofd. Hij zou spoedig zijn ogen open moeten doen. Hij wilde dat niet. Elke keer dat hij dat deed, leek het alsof hij door de gaten van de wereld viel naar een andere plek waar hij niet thuishoorde. Leo opende zijn ogen en de realiteit verschoof. Hij stond in een steeg met kinderkoppen. De lucht was grauw en hij hoorde enkel lawaai. Niet wetend waar hij naartoe moest gaan, liep hij maar gewoon rechtdoor. De steeg kwam uit op een straat vol mensen. Om zich heen kijkend, sloeg hij zomaar linksaf. Het was nu al dagen zo. Misschien zelfs langer, hij wist het niet zeker. Leo kon zich niet herinneren hoe hij hier terecht was gekomen. Hij had het gevoel dat dit een grote stad was al kon hij het niet zeker weten. De stroom winkelende mensen duwde hem naar de rechterkant van de straat. Hij liep verder, starend naar de ijzeren ...