Herfst vlucht II
 |
| Herfst vlucht II |
Bij het stafoverleg de volgende morgen was Alicia blij om te horen dat de Onafhankelijken een teleportatie naar de kust hadden geboekt. Na het overleg ging ze aan de slag met haar administratie. De vergunning voor haar teleportatiestations moest vernieuwd worden. Terwijl ze naar haar dossiers zat te staren, dwaalden haar gedachten af. Deze planeet was ooit bewoond geweest.
Maar de bevolking had het verlaten nadat ze de meeste grote bouwwerken hadden ontmanteld. Tegen de tijd dat de planeet weer werd ontdekt, waren zelfs de grootste steden overwoekerd door planten en wilde dieren. De Sintocor investeringsgroep kon haast zonder weerstand de exploitatierechten kopen.
Iedereen dacht dat ze gek waren met hun plan om een vakantieplaneet te creëren. Alicia was begonnen met zestig hectaren en twee teleportatiestations. In die begin dagen waren de landprijzen goedkoop. Sintocor verdiende het meeste geld met de verkoop van teleportatie vergunningen.
Na twintig jaar vroeg Alicia zich af, of ze er echt zeker van konden zijn dat de bewoners van deze planeet nooit terug zouden keren? Wie zou er eigenlijk op deze manier een planeet verlaten? Ze betwijfelde of iedereen vrijwillig was gegaan.
Maar de bevolking had het verlaten nadat ze de meeste grote bouwwerken hadden ontmanteld. Tegen de tijd dat de planeet weer werd ontdekt, waren zelfs de grootste steden overwoekerd door planten en wilde dieren. De Sintocor investeringsgroep kon haast zonder weerstand de exploitatierechten kopen.
Iedereen dacht dat ze gek waren met hun plan om een vakantieplaneet te creëren. Alicia was begonnen met zestig hectaren en twee teleportatiestations. In die begin dagen waren de landprijzen goedkoop. Sintocor verdiende het meeste geld met de verkoop van teleportatie vergunningen.
Na twintig jaar vroeg Alicia zich af, of ze er echt zeker van konden zijn dat de bewoners van deze planeet nooit terug zouden keren? Wie zou er eigenlijk op deze manier een planeet verlaten? Ze betwijfelde of iedereen vrijwillig was gegaan.
De landeigenaren spraken er zelden over, maar bij bouwactiviteiten werden geregeld massagraven gevonden. Zou het kunnen dat… haar agenda speelde het afsprakendeuntje. Het was tijd om een paar VIP gasten te gaan bezoeken.
Alicia ging door de gang naar de receptie om Tom en Anne te laten weten dat ze niet op haar kantoor zat. Het was een rustige dag in de receptie blokhut. Slechts een handjevol mensen snuffelden in de souvenirwinkel. Zonlicht verwarmde Alicia’s gezicht toen ze aan de voorkant van de veranda afstapte. Voor teleportatiestation twee hoefde ze maar een paar passen naar links te gaan.
Hoewel je elk station zou kunnen gebruiken om over deze hele planeet te reizen, vond Alicia het prettig om het verkeer in en om haar resort te reguleren. Ze gebruikte station een voor gasten die in- en uitcheckten.
Alicia ging door de gang naar de receptie om Tom en Anne te laten weten dat ze niet op haar kantoor zat. Het was een rustige dag in de receptie blokhut. Slechts een handjevol mensen snuffelden in de souvenirwinkel. Zonlicht verwarmde Alicia’s gezicht toen ze aan de voorkant van de veranda afstapte. Voor teleportatiestation twee hoefde ze maar een paar passen naar links te gaan.
Hoewel je elk station zou kunnen gebruiken om over deze hele planeet te reizen, vond Alicia het prettig om het verkeer in en om haar resort te reguleren. Ze gebruikte station een voor gasten die in- en uitcheckten.
Station twee was voornamelijk bedoeld om te reizen tussen het gebied van de receptie en andere delen van haar bos. Afgezien daarvan waren de gasten vrij om de voor hun dichtstbijzijnde stations te gebruiken om overal naartoe te gaan.
Alicia stapte in de violetkleurige cabine. De eerste versies waren zwart geweest waardoor de mensen ’s nachts gestrand raakten. De tweede versie was groen. Hoewel er een nachtlamp op zat, waren ze toch moeilijk te vinden geweest in het dichte woud. Uiteindelijk bleek de violetkleurige cabine, met lampen die aangingen in de schemering en bij slecht weer, de beste optie.
In de cabine stond een tweede, kleinere cabine. Een besturingspaneel stond op een voetstuk ervoor. Alicia gebruikte haar vingerafdruk om zich te identificeren. Ze selecteerde lokale reizen en koos nummer vijftien. Het paneel vroeg haar hoeveel mensen er gingen reizen. Alicia voerde twee in. Het was een overbodige voorzorgsmaatregel.
Maar na al die jaren was ze nog altijd bang dat het wormgat op een dag te snel zou sluiten. Het paneel lichtte op ‘verbinden met lokaal station #15’. Een stem vertelde haar dat de verbinding tot stand was gekomen en vroeg haar om de reiseenheid in te gaan. Alicia stapte in de kleine cabine.
Met haar gezicht naar de achterwand zette ze haar voeten op de gemarkeerde plaatsen terwijl ze haar armen om zich heen sloeg. De lucht voor de wand trilde en brak uiteen. Alicia kon nu het andere station in kijken.
Alicia stapte in de violetkleurige cabine. De eerste versies waren zwart geweest waardoor de mensen ’s nachts gestrand raakten. De tweede versie was groen. Hoewel er een nachtlamp op zat, waren ze toch moeilijk te vinden geweest in het dichte woud. Uiteindelijk bleek de violetkleurige cabine, met lampen die aangingen in de schemering en bij slecht weer, de beste optie.
In de cabine stond een tweede, kleinere cabine. Een besturingspaneel stond op een voetstuk ervoor. Alicia gebruikte haar vingerafdruk om zich te identificeren. Ze selecteerde lokale reizen en koos nummer vijftien. Het paneel vroeg haar hoeveel mensen er gingen reizen. Alicia voerde twee in. Het was een overbodige voorzorgsmaatregel.
Maar na al die jaren was ze nog altijd bang dat het wormgat op een dag te snel zou sluiten. Het paneel lichtte op ‘verbinden met lokaal station #15’. Een stem vertelde haar dat de verbinding tot stand was gekomen en vroeg haar om de reiseenheid in te gaan. Alicia stapte in de kleine cabine.
Met haar gezicht naar de achterwand zette ze haar voeten op de gemarkeerde plaatsen terwijl ze haar armen om zich heen sloeg. De lucht voor de wand trilde en brak uiteen. Alicia kon nu het andere station in kijken.
Ze liep naar de voetafdrukken die op de vloer van station 15 geschilderd waren. Een licht ging aan onder haar voeten. Achter zich voelde ze een windvlaag en ze hoorde een plop geluid terwijl het universum zichzelf weer rechttrok.
Zo had ze bijna 50 hectaren binnen haar resort afgelegd. Station 15 stond middenin een kruisweg. Alicia ging richten het noorden langs het pad dat op een bord stond aangegeven als ‘Anona’. Vijf minuten later bracht een bocht haar voor een lange geelachtige blokhut. Achter de hut verrezen de met bomen bedekte heuvels als een vlammend tapijt van rood, oranje en geel.
Een meisje dat er jong uitzag deed de deur voor haar open. Ze hoorde binnen opgewonden stemmen praten. “Hallo, ik ben Alicia Mahoe, de eigenaar van dit resort. Ik kom even kijken of alles naar wens is?” “Oh hallo, kom binnen, ik ben Lisa de nanny. Mevrouw Thybo, de eigenaar is hier om u te bezoeken.”
Alicia kwam een drukke kamer in. Darragh, de VIP service assistent die verantwoordelijk was voor station 15, werd middenin de kamer door drie kinderen vastgegrepen. Hij hield een aantal kleurige pakketten in zijn handen. Mevrouw Thybo stond erbij in haar handen wrijven met een blik alsof ze het liefst op en neer zou springen. Toen de nanny haar riep, kwam ze snel naar Alicia toe.
“Is het niet geweldig mevrouw Mahoe? Er is een storm langs de kust die afzwakt naar een bui tegen de tijd dat hij hier komt! De kinderen hebben nog nooit regen gezien! Ze zijn geboren op station Crossing, u weet hoe het daar is, lichtjaren ver van alles. Tot nu toe gingen we in de vakanties steeds naar Corridor want we wilden niet zo ver weg gaan toen ze nog klein waren, dus dit is de eerste keer dat ze op een planeet zijn. Het is zó spannend voor ze!”
Zo had ze bijna 50 hectaren binnen haar resort afgelegd. Station 15 stond middenin een kruisweg. Alicia ging richten het noorden langs het pad dat op een bord stond aangegeven als ‘Anona’. Vijf minuten later bracht een bocht haar voor een lange geelachtige blokhut. Achter de hut verrezen de met bomen bedekte heuvels als een vlammend tapijt van rood, oranje en geel.
Een meisje dat er jong uitzag deed de deur voor haar open. Ze hoorde binnen opgewonden stemmen praten. “Hallo, ik ben Alicia Mahoe, de eigenaar van dit resort. Ik kom even kijken of alles naar wens is?” “Oh hallo, kom binnen, ik ben Lisa de nanny. Mevrouw Thybo, de eigenaar is hier om u te bezoeken.”
Alicia kwam een drukke kamer in. Darragh, de VIP service assistent die verantwoordelijk was voor station 15, werd middenin de kamer door drie kinderen vastgegrepen. Hij hield een aantal kleurige pakketten in zijn handen. Mevrouw Thybo stond erbij in haar handen wrijven met een blik alsof ze het liefst op en neer zou springen. Toen de nanny haar riep, kwam ze snel naar Alicia toe.
“Is het niet geweldig mevrouw Mahoe? Er is een storm langs de kust die afzwakt naar een bui tegen de tijd dat hij hier komt! De kinderen hebben nog nooit regen gezien! Ze zijn geboren op station Crossing, u weet hoe het daar is, lichtjaren ver van alles. Tot nu toe gingen we in de vakanties steeds naar Corridor want we wilden niet zo ver weg gaan toen ze nog klein waren, dus dit is de eerste keer dat ze op een planeet zijn. Het is zó spannend voor ze!”
Op dat moment kwam meneer Thybo uit de keuken met een biertje in zijn handen. “Zoveel drukte om in de regen te gaan lopen. Het is net alsof je onder de douche gaat maar dan met kleren aan en zonder een warmwaterkraan.”, zei hij.
“U moet het mijn echtgenoot maar vergeven, hij is net als onze kinderen een ruimtestation inboorling. Hij heeft geen gevoel voor het avontuurlijke van spelen in de regen en springen in een plas.”, zei mevrouw Thybo.
Alicia had genoeg gezien. Ze vroeg of het gezin nog iets nodig had voordat ze vertrok. Ze was onderweg naar de vierde VIP blokhut bij station vijftien toen ze de eerste druppels op haar hoofd voelde. Ze zette haar capuchon op en betreurde het dat ze geen paraplu had meegenomen.
Tegen de tijd dat ze terugkwam in haar kantoor waren haar schoenen en jas doorweekt. Ze pakte een flinke kop melk met honing, schopte haar schoenen uit onder haar bureau en ging verder met de administratie.
Alicia had genoeg gezien. Ze vroeg of het gezin nog iets nodig had voordat ze vertrok. Ze was onderweg naar de vierde VIP blokhut bij station vijftien toen ze de eerste druppels op haar hoofd voelde. Ze zette haar capuchon op en betreurde het dat ze geen paraplu had meegenomen.
Tegen de tijd dat ze terugkwam in haar kantoor waren haar schoenen en jas doorweekt. Ze pakte een flinke kop melk met honing, schopte haar schoenen uit onder haar bureau en ging verder met de administratie.
Alicia peinsde over een aanbod van de Evergreen maatschappij die een van zijn restaurants in haar commerciële centrum wilde uitbreiden, toen de ruimtecom aangaf dat er een dringend bericht binnenkwam.
Als in een waas stond ze achter het nood teleportatiestation te staren naar het politielint rondom station twintig. Sheriff Talwar was daar samen met zijn assistent Hersisdóttir. De sheriff probeerde iets uit te leggen terwijl assistent Hersisdóttir met Jinn praatte.
Jinn zat op een brancard met een deken om haar schouders. Haar gezicht was bleek en haar ogen hadden hun gebruikelijke concentratie verloren. Enkele ambulance medewerkers stonden paraat. “Sorry, wat zei u?”, sprak Alicia tegen de sheriff.
Sheriff Talwar zuchtte en begon zijn verhaal te herhalen. Alicia zag vier van de Onafhankelijken binnen gehoorsafstand staan. Ze zagen er verloren uit zonder hun opzichter.
Als in een waas stond ze achter het nood teleportatiestation te staren naar het politielint rondom station twintig. Sheriff Talwar was daar samen met zijn assistent Hersisdóttir. De sheriff probeerde iets uit te leggen terwijl assistent Hersisdóttir met Jinn praatte.
Jinn zat op een brancard met een deken om haar schouders. Haar gezicht was bleek en haar ogen hadden hun gebruikelijke concentratie verloren. Enkele ambulance medewerkers stonden paraat. “Sorry, wat zei u?”, sprak Alicia tegen de sheriff.
Sheriff Talwar zuchtte en begon zijn verhaal te herhalen. Alicia zag vier van de Onafhankelijken binnen gehoorsafstand staan. Ze zagen er verloren uit zonder hun opzichter.
Reacties
Een reactie posten