Wat als...? #1
 |
| Wat als #1 |
Ze vroeg zich af of ze in haar eigen wereld de bus al had gemist? Ze kon het niet controleren. Nadat ze vijf minuten zo met de deurknop in haar hand had gestaan, besloot ze naar binnen te gaan en te wachten.
Op dat moment kwam haar moeder naar beneden. Klaar om naar haar werk te gaan. Ze was verrast Fiona in de gang te zien staan. Natuurlijk zou ze gaan vragen waarom ze niet naar de bus was gegaan. Fiona wist niet wat ze moest zeggen. “Fiona wat sta je daar nou naar me te staren, zo ga je de bus nog missen?!”, zei haar moeder.
Dat gaf Fiona de juiste inspiratie: “Ik kan niet alleen gaan, er is iets geks aan de hand met mijn ogen. Ik kan niet goed zien.” Het leek een slim idee. De deur zou vast niet proberen om haar moeder naar een ander universum te sturen. Dat soort dingen gebeurden nooit met volwassenen. Als Fiona haar moeder maar zover kon krijgen dat zij de deur open deed, dan kon ze naar de bushalte.
Maar met moeders is het nooit zo eenvoudig. Caroline, Fiona’s moeder, was net als elke andere moeder. Ze wilde weten wat er aan de hand was met Fiona’s ogen en zei: “misschien moeten we naar de dokter. Ik hoop dat je geen bril nodig hebt want jij hebt geen brillengezicht. Nou kom maar mee dan. Ik rij met je langs de huisarts, misschien kan Sherri nog een gaatje in de agenda voor ons vinden.”
Het was een list, dat had Fiona wel door. Haar moeder probeerde haar uit de tent te lokken. Fiona zuchtte, ze moest het spelletje wel meespelen, het was de enige manier waarop ze buiten kon komen. Dus rolde ze met haar ogen en zei: “Ok, maar dan moet jíj de school bellen en uitleggen waarom ik te laat ben. Ik ga mooi niet nablijven dus.”
Dat was een slimme zet. Caroline keek verbouwereerd. Ze fronste terwijl ze haar sleutels pakte en de deur open deed. “Oh nee hè…”, zei Caroline terwijl ze stokstijf stil bleef staan in de deuropening. “Wat is er?”, vroeg Fiona terwijl ze langs haar moeder heen probeerde te kijken. “Het is weer gebeurd. Het is zo lang goed gegaan en dan uitgerekend vandaag…”, mompelde Caroline.
Een paniekerig gevoel maakte zich meester van Fiona. “Wat gebeurt er dan, wat is er aan de hand?”, riep ze. “Ik ben bang dat we vandaag nergens heen kunnen schat. Het huis is weer verdwaald. Als we nu naar buiten gaan, stappen we in een ander universum en dan wordt het verdraaid lastig om ons huis weer terug te vinden. We kunnen maar beter thuis blijven. Sorry schat, als de telefoon het doet, dan melden we ons ziek.”, zei Caroline.
Ze stapte opzij en liet Fiona de nieuwe wereld zien. “Bedoel je nou dat dit vaker is gebeurd?!”, riep Fiona vol ongeloof. “Ja schatje, dit is de reden dat je vader en ik het huis konden kopen op onze startsalarissen. Eens in de zoveel tijd raakt het huis de weg kwijt in de verschillende universa en de makelaar gaf ons een enorme korting ter compensatie.”, legde Caroline uit met haar sussende moeder stem.
Fiona kon haar oren niet geloven. Ze zou vandaag op schoolreis gaan. Een echte dit keer, niet een of ander suf museum. Ze had al plannen gemaakt met haar vriendengroep en nu kon ze dat stomme huis niet uit. Ze schreeuwde naar haar moeder uit pure frustratie en stampte naar boven. Daar wierp ze zich huilend op bed en ging ze tekeer tegen haar kussens.
Caroline zuchtte terwijl ze de telefoon greep. De verbinding deed het tenminste nog. Ze vond het niet eerlijk dat Fiona beweerde dat ze haar leven had verpest. Het was per slot van rekening een heel leuk huis en elk huis heeft wel een foutje nietwaar?
Andere verhalen van deuren die zich misdragen:
Zeeën van tijd/ Aan de andere kant van de deur - Tonke Dragt
Howl's moving castle - D.W. Jones
Reacties
Een reactie posten