Wat als...? #3

Wat als #3

Wat als je allergisch zou zijn voor het aanraken van de kleur blauw? Sofies ouders ontdekten al snel dat hun dochter geen blauwe spullen kon aanraken. Normaal gesproken worden jonge meisjes overspoeld met roze. Maar Sofies moeder had een zware allergie voor rood en geel. Ze was zo gevoelig dat zelfs kleuren die waren samengesteld uit rood of geel, haar uitslag bezorgden.

Arme Sofie werd geboren in een huis dat volledig in ‘t blauw was ingericht. Ze was zes maanden oud toen de allergie voor het eerst de kop opstak. Liggend op haar blauwe deken, met haar blauwe jurk aan, begon baby Sofie te krijsen van de jeuk. Moeder had eerst geen idee wat er aan de hand was. Toen ze de rode vlekken op haar dochter zag, trok ze snel de blauwe jurk uit. Maar zelf had ze ook blauwe kleding aan.

Gelukkig had hun huis grijs linoleum op de vloer. Ze legde Sofie neer en belde de huisarts terwijl de tranen langs haar wangen stroomden. Uiteindelijk kwam het allemaal goed. Maar de ouders van Sofie moesten het huis opnieuw inrichten en hun garderobe aanpassen.

Ze gingen van een blauw leven naar een leven in zwart, wit en grijstinten. Elk kind heeft echter kleurrijk speelgoed nodig. Daarom kocht de moeder van Sofie een stapel handschoenen om de spullen van haar dochten aan te kunnen raken.

Zo kwam het dat Sofie opgroeide met haar kamer als een piepklein eiland van kleur te midden van een zwart-witte omgeving. Hoe vreemd het ook was, het meisje leek er geen last van te hebben. Toen ze ging studeren keek ze er evenveel naar uit als de rest van haar leeftijdsgenoten.

Afspraakjes met mannen daarentegen waren een uitdaging. Ze hoorde zichzelf vaak iets zeggen als “ik ben allergisch voor het aanraken van blauwe spullen dus als je het kunt vermijden om blauwe kleren aan te trekken dan zou dat wel fijn zijn.” Iedere keer dat het ter sprake kwam, voelde ze zich idioot.

Maar als Sofie er niks van zei, kwam haar afspraakje altijd in blauwe kleren opdagen. Ze was dan de hele avond bezig om hem niet te dichtbij te laten komen. Had Sofie het wel ter sprake gebracht, dan moesten ze erover discussiëren.

Zo ging ze een keer uit eten met Mark, een tweedejaars psychologiestudent. Tijdens het hoofdgerecht vroeg hij haar: “Heb je ooit overwogen dat jouw allergie een onbewuste rebellie kan zijn tegen het dominante gedrag van jouw moeder?”

Op de een of andere manier wist Sofie de rest van de avond wel door te komen. Toen ze thuiskwam, belde ze haar vriendin José. Die lachte erom en besloot Sofie voortaan de kleurenrebel te noemen.

Toen was er die keer dat ze met Tom, een student politicologie, omging. Tom had een passie voor het Herinrichten van de Samenleving.

Hij nam haar mee naar een krakersfeest. Sofie probeerde een praatje te maken met zijn vrienden. Ze vroeg of zij ook bezig waren met het herinrichten van de samenleving. Maar ze kreeg meteen een preek van een van de meiden: “De Samenleving heeft ons hard nodig weet je, ik bedoel kijk eens naar jezelf! Jij bent zo overduidelijk gehersenspoeld om alleen maar roze en pasteltinten te dragen.”

José had zo hard gelachen dat ze bijna in haar broek plaste. Sofie was blij dat er tenminste iemand was die het leuk vond. Het idee dat haar liefdesleven een grote grap was, zette ze van zich af en ging verder.

Ze kon zich niet herinneren waar of wanneer ze Adam had ontmoet. Hij scheen tijdens een feest uit het niks te verschijnen. Maar ze kenden elkaar al bij naam dus het was niet de eerste keer zijn dat ze elkaar tegenkwamen.  

Het was echter wel de eerste keer dat ze elkaar uitgebreid konden spreken. Toen Adam haar mee uit vroeg, vond ze het zo leuk dat ze ervan bloosde. Zelfs het ‘draag geen blauw’ praatje klonk minder stom dan voorheen.

Ze gingen wandelen door de oude haven toen hij zich omdraaide en vroeg: “kan jij eigenlijk zwemmen op plekken waar het water er blauw uitziet? Want technisch gesproken, is het niet echt blauw?” Sofie vertelde hem dat ze zich bij grote blauwe vlakken ongemakkelijk voelde.

Adam zuchtte: “Dus een tropisch strand is niks voor jou… Tenzij je gaat zwemmen bij zonsondergang. Dan kleurt het eerst rood… oranje en als de zon onder is, heb je een zwarte zee. Volgens mij kan jij daar best tegen”, en keek haar aan met een blik waar ze tintelingen van kreeg.

Ze glimlachte en zei: “Weet je wat? Ik denk dat het de moeite waard is om het te proberen.”, ze had het niet alleen over het zwemmen. Maar Adam was een pientere jongen. Hij snapte het en beantwoordde haar glimlach.